Michiyo Yasuda was tot aan haar pensioen in 2008 het hoofd van de inkleurders bij de Japanse studio Ghibli, en veel animatiefilms dragen haar stempel middels prachtig uitgedachte kleurschema’s. In 1997 verscheen een uitgave over haar ideeën en technieken waar ik zeer benieuwd naar was. Een kennis bracht het boekje, inmiddels niet meer in druk, mee uit Japan. Helaas staat er niet één plaatje in en is het geheel in het Japans geschreven. Het duurt nog wel even voor ik dát onder de knie heb…
Onlangs realiseerde ik mij pas goed, bij het zien van Stanley Kubricks “2001” op hd tv, hoeveel er verloren gaat bij het zien van deze film op ’n klein beeldscherm met pover geluid. Het plaatje links toont een origineel 70 mm stukje filmrol dat persoonlijk in bezit was van Kubrick en bij een speciale uitgave van “The Kubrick Archives” van uitgeverij Taschen ingesloten zat. Het formaat is tweemaal zo breed als een standaard rolfilm die vroeger in je fototoestel ging (35 mm) en bevat een 6-kanaals (!) geluidsspoor. Het gecomprimeerde beeld werd destijds met behulp van een anamorfotische lens (die een samengeknepen beeld weer tot het normale formaat terugbrengt) op een reusachtig en erg breed filmscherm haarscherp geprojecteerd. Huidige filmtheaters hebben daar de apparatuur niet meer voor. Nu snap ik weer waarom deze film als ’totaalervaring’ zoveel indruk maakte toen hij in 1968 in première ging; en ook bij mij toen ik hem enkele jaren later voor het eerst zag…
Felle kleuren en cut-out-achtige designs voor logo’s, posters, boekomslagen en publiciteitscampagnes– geraffineerd gestileerd– vormden zijn handelsmerk. In de jaren zestig van de twintigste eeuw werd zijn werk spraakmakend en vernieuwend en begon de grote roem. Saul Bass (1920-1996) was tevens een veel gevraagde “visual consultant” voor menig filmregisseur en ontwierp revolutionaire filmtitelanimaties, zogenaamde “motion picture title sequences”. Onderaan vind je vier stills van de titelanimatie voor “Vertigo” van Hitchcock. Daarboven enkele beroemde logo’s van Bass die, in tegenstelling tot wat tegenwoordig het geval is, soms al tientallen jaren in gebruik zijn. Er is in 2011 een prachtig boekwerk verschenen (zie de cover aan het begin) dat alle facetten vandeze maestro laat zien. (Zoals het storyboard van de door Bass bedachte douchescène uit “Psycho” van Alfred Hitchcock, een scène die nog steeds tot de meest gruwelijke hoort in de filmgeschiedenis.)
Ray Bradbury, de schrijver van de s.f. klassieker “Fahrenheit 451” (1953!), vertelde graag hoe hij als twaalfjarige jongen een magiër op de kermis aantrof. Aan het einde van diens optreden raakte de artiest Ray met zijn zwaard aan en riep: “Live forever!” Dat was voor de jonge Bradbury het beste idee dat hij maar kon bedenken en hij begon met schrijven zonder ooit nog te stoppen. In 1990 schreef hij het amusante “Zen in the art of writing”; een in ontspannen stijl geschreven, inspirerende verzameling essays, die je voorgoed van een mogelijke “writers block” afhelpen.
In 1972 verscheen het eerste boek van Richard Adams: “Watership Down”, vertaald in het Nederlands als “Waterschapsheuvel”. Al snel kreeg het een populariteit vergelijkbaar met die van de Harry Potter serie twintig jaar later. Het boek vertelt over de lange reis van een kleine groep konijnen naar veiliger oorden, op de vlucht voor de mens. De mythologisch getinte belevenissen werden geïnspireerd door Adams’ eigen ervaringen als soldaat tijdens de slag bij Oosterbeek, nabij Arnhem, in 1944. Nadat hij tijdens lange autoritten de verhalen aan zijn dochters vertelde, overtuigden zij hem ervan deze om te zetten in een boek. Het beeld komt van de geslaagde tekenfilmversie uit 1978, geregisseerd door Martin Rosen.
