Rond 1900 verscheen in Zuid-Duitsland een satirisch tijdschrift dat op geestige wijze de toenmalige maatschappij op de schop nam. De naam Simplicissimus was ontleend aan een romanfiguur uit de Duitse literatuur. Legio buitengewoon getalenteerde tekenaars illustreerden om beurten het blad. In hun cartoons moesten vooral de keizer en de politiek het ontgelden maar ook de heersende klasse werd niet gespaard. Aanvankelijk stelde de redactie zich neutraal op maar vanwege de opkomst van het fascisme sloegen de oorspronkelijke oprichters op de vlucht en werd het blad gaandeweg een spreekbuis van de nazi’s. Het ging dan ook samen met hen ten onder. De afgebeelde prenten zijn van een tekenaar van wie ik de naam nog niet heb kunnen achterhalen.

Japanse houtsneden fascineren mij al sinds de jaren ’80. Er zijn zoveel periodes, stijlen en ontwikkelingen geweest in de afgelopen 5 eeuwen dat ik hierover een aparte website zou kunnen vullen. De beroemde ‘golf’ van Hokusai is een van de meest gekopieerde en geparodieerde werken uit de kunstgeschiedenis. Een prent, vaak onderdeel van een serie, werd in opdracht van een uitgever vervaardigd door drie soorten ambachtslieden: de tekenaar/bedenker, de houtsnijder en de drukker. Zij waren meesters in hun vakgebied en maakten samen tijdloze beelden die de eeuwen hebben getrotseerd en soms vandaag de dag nog worden herdrukt op basis van oude blokken. Het zijn nu peperdure  handelsobjecten in de hedendaage kunsthandel, terwijl in het oude Japan deze prenten golden als een populaire volkskunst die iedereen kon betalen. Deze afbeelding van Tsunetomi (1880-1947) uit 1923 is een van de laatste klassieke houtsnijprenten voordat modernere kunstenaars in de tweede helft van de 20e eeuw gingen experimenteren met nieuwe technieken.

Tiffany Jones was een stripheldin in de Daily Sketch/Daily Mail en werd vanaf 1964 t/m 1977 internationaal als krantenstrip gepubliceerd, ook in Nederland. De strip werd bedacht door een team van twee vrouwelijke stripmakers. Een unicum destijds, en nu eigenlijk nog steeds: Pat Tourret (tekeningen) and Jenny Butterworth (scripts). Ik was dol op de strakke en sensuele tekeningen. Tiffany was een fotomodel en beleefde allerlei avonturen in de wereld van mode en glamour. De verhalen waren vlot geschreven maar van de inhoud kan ik mij niet veel meer herinneren. De strip had een heerlijke swinging sixties uitstraling. Ik heb er nog geen enkele heruitgave van terug kunnen vinden.

Andrew Wyeth (1917-2009) was een Amerikaanse realistisch schilder wiens werk soms ergens tussen kunst en kitsch terecht dreigde te komen. Onder critici leidde dit niet zelden tot scherpe controverses. Dat hij bij het grote publiek en bij de elite zeer geliefd was, gold lange tijd ook niet echt als een aanbeveling. Onterecht, zo blijkt steeds meer. Uitgevoerd in meesterlijk tempera of aquarel, bevatten zijn schilderijen en aquarellen onderhuids een laag die veel menselijk lijden suggereert. Daardoor behoudt het zijn vele facetten  tot op de dag van vandaag. In dat opzicht is Wyeth eenzelfde raadselachtige kunstenaar als Edward Hopper, al is de achtergrond van beide mannen totaal verschillend.