Het Verenigde Koninkrijk was ooit een bakermat van populaire science fiction in allerlei vormen. Niets was zo geheimzinnig en smaakte naar meer als het zien van de tv-series uit het begin van de jaren ’60 van Gerry Anderson (1929-2012), met voor die tijd state of the art speciale effecten. Op wazige zwart-wit televisies, waarvan de goede ontvangst afhing van de weersomstandigheden. Een tijd waarin je geduld vier weken op de proef werd gesteld voor weer een nieuwe aflevering. En als je hem mistte, was het voorbij. Geen video, geen uitzending gemist, geen YouTube.